Rajmund Józef Jan Skórzewski herbu Drogosław był wybitną postacią wielkopolskiej arystokracji pierwszej połowy XIX wieku. Urodzony 31 sierpnia 1791 roku w Nekli, należał do zamożnego rodu Skórzewskich, którego historia sięgała głęboko w dzieje polskiej szlachty.
Jako najstarszy syn Józefa Skórzewskiego i Heleny z Lipskich, Rajmund od młodych lat był predestynowany do odgrywania znaczącej roli w rodzinnych dobrach. Jego małżeństwo z kuzynką Marianną Lipską wpisywało się w ówczesne praktyki zawierania związków małżeńskich wśród arystokratycznych rodów, mające na celu zachowanie majątku i pozycji społecznej.
Skórzewski dał się poznać jako sprawny administrator i wizjoner gospodarczy. Jego działania koncentrowały się przede wszystkim na rozwoju należących do niego dóbr nekielskiej i czerniejewskiej. Jednym z wymiernych efektów jego aktywności było założenie nowego folwarku w lesie pod Neklą, który nazwał Rajmundowem – co stanowiło nie tylko świadectwo jego przedsiębiorczości, ale również dowód przywiązania do własnego dziedzictwa.
Kluczowym momentem w jego biografii była aktywność podczas Wiosny Ludów w 1848 roku. Skórzewski wykazał się wówczas nie tylko zaangażowaniem patriotycznym, ale i umiejętnościami organizacyjnymi, tworząc komitet narodowy w Czerniejewie. Działania te świadczyły o jego świadomości społecznej i politycznej w trudnym okresie dziejowym.
Jego pozycja społeczna uległa wzmocnieniu w 1840 roku, kiedy to podczas koronacji Fryderyka Wilhelma IV w Berlinie otrzymał pruski tytuł hrabiowski. Tytuł ten, dziedziczony według zasady pierworództwa, podkreślał rangę rodu Skórzewskich w ówczesnej hierarchii społecznej.
Szczególnie istotnym osiągnięciem Rajmunda Skórzewskiego było utworzenie ordynacji rodowej. Od 1846 roku konsekwentnie pracował nad ustanowieniem fidei commisum na dobrach Czeszewo-Radomice. Dokument ten, oficjalnie podpisany w 1855 roku, określał zasady dziedziczenia majątku przez męskich potomków zgodnie z prawem primogenitury. To posunięcie miało zabezpieczyć ciągłość rodową i majątkową Skórzewskich.
Efektem ustanowienia ordynacji było również przyznanie każdemu ordynatowi miejsca w Pruskiej Izbie Panów, co było wyrazem not tylko prestiżu rodziny, ale i jej znaczenia w strukturach ówczesnego państwa pruskiego.
Rajmund Skórzewski zmarł 15 września 1859 roku w Buczu, pozostawiając po sobie trwały ślad w historii wielkopolskich rodów ziemiańskich. Został pochowany w Czerniejewie, gdzie jego pamięć do dziś jest kultywowana.
Postać Rajmunda Skórzewskiego doskonale odzwierciedla złożoność epoki przełomu XVIII i XIX wieku. Był człowiekiem, który potrafił funkcjonować w skomplikowanej rzeczywistości politycznej, zachowując jednocześnie przywiązanie do własnych dóbr i rodzinnej tradycji. Jego życie stanowi inspirujący przykład aktywności społecznej i gospodarczej ówczesnej polskiej arystokracji.